Kρυφό σχέδιο ΕΕ κατά κρατών
Kρυφό σχέδιο ΕΕ κατά κρατών - H Lagarde καταστρέφει την Ευρώπη με το σκληρό ευρώ, έπεσε στην παγίδα Trump
Πρόκειται για προετοιμασία αυτού που οι Βρυξέλλες έχουν ήδη σχεδιάσει αθόρυβα: τη
σταδιακή ενοποίηση των εθνικών χρεών υπό την Επιτροπή της ΕΕ, η οποία
θα διατηρεί τη ρευστότητα μέσω του «εκτυπωτηρίου» της ΕΚΤ – ένα
εξουσιαστικό σχέδιο που προωθείται εις βάρος της δημοκρατικής λογοδοσίας
και της εθνικής κυριαρχίας
Εκφράζοντάς το ευρωπαϊκό κατεστημένο που οδηγεί την Ευρώπη σε μια οικονομική έρημο,
η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Christine Lagarde
έκανε δημόσια έκκληση για ακόμη μια φορά την Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2025 να αναλάβει το ευρώ ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία,
Πρόταση τόσο ανεδαφική, όσο και επικίνδυνη.
Σύμφωνα με την εκτίμησή της, η Ευρωζώνη σήμερα είναι ένας παθητικός παρατηρητής, αναγκασμένος να υπομένει κραδασμούς που προέρχονται από την Ουάσινγκτον και άλλα χρηματοοικονομικά κέντρα.
Μια ματιά στον αδιαφανή κόσμο των αξιωματούχων της ΕΚΤ αποκαλύπτει αξιωματούχους που αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα, ενώ οι προθέσεις του είναι δόλιες, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Kolbe.
Παρουσιάζονται ως οι «άρχοντες του χρήματος» – οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Η επιρροή τους στην πραγματική πολιτική και στις οικονομικές εξελίξεις δεν πρέπει να υποτιμάται, ιδιαίτερα σε περιόδους εκρηκτικού δημόσιου χρέους – είναι αυτοί που έχουν τα κλειδιά της οικονομικής πολιτικής.
Είναι το «δίχτυ ασφαλείας» της πολιτικής.
Είναι εκείνοι που, μέσω μαζικών παρεμβάσεων στις αγορές νομισμάτων και ομολόγων, προσπαθούν να κρατήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς – που βυθίζονται εδώ και χρόνια στο τέλμα του χρέους – στην επιφάνεια.
Και πλέον ανταγωνίζονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους.
Η παγίδα Trump
Από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Πρόεδρο Donald Trump κατέστησαν σαφές ότι η «διατλαντική αγκαλιά» – ενόψει της ευρωπαϊκής λογοκρισίας, της κρατικής παρέμβασης και της «πράσινης μετάβασης» – ανήκει στο παρελθόν, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ βρίσκεται υπό αυξημένο έλεγχο των αγορών.
Ο Trump κατανόησε ότι η κατοχή του αποθεματικού νομίσματος έχει πλέον δυσανάλογο βάρος για την αμερικανική οικονομία καθώς έχει συντρίψει την μεταποίηση και έχει οδηγήσει σε μαζική εξαγωγή των θέσεων εργασίας.
Ο σύμβουλος του Stephen Miran έχει επισημάνει τους βασικούς άξονες ανάκτησης της οικονομικής κυριαρχίας που περνούν από την μείωση των τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων κυρίως με την Κίνα και την Ευρώπη.
Σε αυτό το πλαίσιο η νομισματική πολιτική διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και το αδύναμο δολάριο είναι σημαντικό εργαλείο – εξού και έχει σημαντικές απώλειες από την αρχή του χρόνου.
H Christine Lagarde εμφανίστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Business France στο Παρίσι – εκφωνώντας μια ομιλία που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική αξιοπιστία κρίνεται στις αγορές κεφαλαίου, τέτοιες εμφανίσεις στέλνουν μηνύματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια μίας αίθουσας διαλέξεων.
Ένα αφήγημα για νομισματικό πόλεμο
Στην ομιλία της, η Christine Lagarde παρουσίασε μια ασυνήθιστη συνολική εικόνα – ένα αφήγημα που εντάσσεται καθαρά στον συνεχιζόμενο νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ.
Ανάμεσα στις γραμμές υπαινίχθηκε μια γενική απώλεια εμπιστοσύνης προς το δολάριο, χωρίς να κατονομάσει άμεσα τον φερόμενο ένοχο.
Υπονόησε ότι η εγκατάλειψη της κλιματικής πολιτικής και η απορρύθμιση της αμερικανικής οικονομίας από τον Donald Trump ήταν ασταθείς κινήσεις που έπληξαν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στην αμερικανική αγορά κεφαλαίου.
Οι ΗΠΑ κερδίζουν έδαφος, η ΕΕ υποχωρεί
Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Η οικονομία των ΗΠΑ αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή με ρυθμό σχεδόν 4%, ενώ οι επενδύσεις είναι περίπου 14% πάνω από τον μακροπρόθεσμο μέσο όρο.
Μια οικονομική υπερδύναμη που χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και αυτοπεποίθηση.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να ενοχλεί τους παρατηρητές της νομισματικής πολιτικής στον πύργο της ΕΚΤ και τους κεντρικούς σχεδιαστές της Επιτροπής των Βρυξελλών.
Ενώ η αγορά και η δυναμική επιστρέφουν στις ΗΠΑ μετά τη προεδρία Biden, το ευρωπαϊκό μοντέλο – βασισμένο στον κεντρικό σχεδιασμό και το δόγμα των μηδενικών εκπομπών CO₂ – παραμένει βυθισμένο σε οικονομικές στρεβλώσεις.
Το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι κραυγαλέο.
Είναι πραγματικά παράδοξο όταν η Christine Lagarde μιλά για τον εαυτό της ως «ανίσχυρο παρατηρητή» πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται αλλού – ειδικά στην Ουάσινγκτον.
Ο θεσμός της, η ΕΚΤ, που έχει πλέον συγχωνευθεί με την εξουσιαστική αρχιτεκτονική των Βρυξελλών σε ένα ενιαίο πολιτικό μόρφωμα, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη στήριξη της «οικοσοσιαλιστικής» ατζέντας των Βρυξελλών μέσω μαζικών παρεμβάσεων στις αγορές ομολόγων.
Η ΕΚΤ δεν υπήρξε απλός θεατής αλλά ενεργός αρχιτέκτονας αυτής της πορείας.
Ενώ σήμερα η Lagarde υποκρίνεται τον ρόλο του «ανίσχυρου παρατηρητή», στην πραγματικότητα η τράπεζά της είναι ένας από τους κύριους πυλώνες που κρατούν αυτό το εύθραυστο σύστημα ζωντανό – ένα σύστημα που τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια της.
Η ΕΕ ως (εθελούσιο) θύμα
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΕΚΤ λατρεύουν να παρουσιάζονται ως θύματα.
Οι ίδιοι φορείς που επιβάλλουν στους Ευρωπαίους πολίτες σκληρά μέτρα – όπως η παρακολούθηση ιδιωτικών συνομιλιών ή οι νόμοι λογοκρισίας Digital Services Act και Digital Markets Act – εμφανίζονται ως αδικημένοι.
Αυτό που ζητά η Christine Lagarde δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εμβάθυνση της νομισματικής ένωσης – το επόμενο βήμα προς μια ολοκληρωμένη τραπεζική ένωση. Πρόκειται για προετοιμασία αυτού που οι Βρυξέλλες έχουν ήδη σχεδιάσει αθόρυβα: τη σταδιακή ενοποίηση των εθνικών χρεών υπό την Επιτροπή της ΕΕ, η οποία θα διατηρεί τη ρευστότητα μέσω του «εκτυπωτηρίου» της ΕΚΤ – ένα σχέδιο εξουσίας που προωθείται εις βάρος της δημοκρατικής λογοδοσίας και της εθνικής κυριαρχίας.
Το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα
Η Christine Lagarde βλέπει το ευρώ – ένα νόμισμα που έχασε τον μεγαλύτερο αγοραστή του, τη Ρωσία, μετά τη διακοπή των εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου – ως υποψήφιο να γίνει νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Η ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση αναμένεται να προέλθει, μεταξύ άλλων, από την εισαγωγή «euro stablecoins», «eurobonds» και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Ευρωζώνης.
Η Lagarde αφήνει αναπάντητο το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Πιθανότατα αναφερόταν στο επενδυτικό πακέτο των 800 δισ. ευρώ που παρουσίασε ο προκάτοχός της Mario Draghi ως «θεραπεία για όλα» τα ευρωπαϊκά προβλήματα.
Στις Βρυξέλλες, η συμβουλή του Draghi ακολουθείται με ζήλο: το επταετές σχέδιο προϋπολογισμού της Επιτροπής ανέρχεται στα 2 τρισ. ευρώ, περιλαμβάνοντας 750 δισ. ευρώ για την «πράσινη» οικονομία και 130 δισ.ευρώ για το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της νέας κρατικοδίαιτης οικονομίας.
.png?width=1070&height=366&name=Gold%20is%20close%20to%20overtaking%20US%20Treasuries%20in%20global%20central%20bank%20reserves%20(1).png)
Η αντίφαση – Ισχυρό ευρώ και βουνό χρέους
Στην ΕΚΤ, κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί την αντίφαση: πώς μπορεί το ευρώ να γίνει αξιόπιστο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα εν μέσω αυτών των βουνών χρέους; Αντιπροσωπεύουν τίποτα λιγότερο από μια τεράστια επέκταση της νομισματικής βάσης, ασκώντας αυξανόμενη πίεση υποτίμησης στο νόμισμα.
Ποιος θα ήθελε οικειοθελώς να κατέχει ένα νόμισμα του οποίου τα χρέη δεν είναι εξασφαλισμένα ούτε με ενεργειακά αποθέματα, αλλά μόνο με τον οικονομικά εξαντλημένο Ευρωπαίο φορολογούμενο και το εκτυπωτικό πιεστήριο της κεντρικής τράπεζας;
Η δηλητηριώδης κληρονομιά του Draghi
Η Christine Lagarde και οι συνάδελφοί της έχουν κληρονομήσει τη δηλητηριώδη κληρονομιά της αρχής του Mario Draghi «Whatever it takes» (ό,τι χρειαστεί)– η απεριόριστη στήριξη του κρατικού χρέους μέσω της εκτύπωσης χρήματος έχει γίνει το θεμέλιο της ευρωπαϊκής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Ενώ η Federal Reserve αποδεικνύει τη σταθερότητα της αμερικανικής οικονομίας με πραγματικά θετικά επιτόκια, η ΕΚΤ παραμένει ο αναντικατάστατος «τελευταίος σωτήρας» της συρρικνούμενης ευρωπαϊκής οικονομίας και των υπερχρεωμένων κρατών – εγγυητής της χρηματοδότησης πολλών σοσιαλιστικών προγραμμάτων στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στις Βρυξέλλες.
Η ΕΚΤ δεν είναι απλώς ο φύλακας του ευρώ• είναι το δίχτυ ασφαλείας και η σωσίβια γραμμή ενός συστήματος που θα είχε καταρρεύσει χωρίς μόνιμη νομισματική στήριξη. Και οι αγορές το γνωρίζουν.
Γι’ αυτό, όταν η Lagarde μιλά για αντιμετώπιση εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων μέσω «κατάλληλων μεταρρυθμίσεων», ο κόσμος γνωρίζει: η «αντλία χρήματος» θα ενεργοποιηθεί ξανά για να πλημμυρίσει τα ξεραμένα κανάλια των πράσινων επιδοτήσεων. Χαμένο κεφάλαιο, χαμένη εμπιστοσύνη. Με αυτή τη λειτουργία, το ευρώ δεν θα γίνει ποτέ παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους
Περίπου το 84% του παγκόσμιου εμπορίου εξακολουθεί να τιμολογείται σε δολάρια.
Το ευρώ αντιπροσωπεύει περίπου 7% – μακριά από το να αμφισβητήσει το δολάριο.
Αν και τα παγκόσμια συναλλαγματικά αποθέματα δείχνουν μια ελαφρώς διαφορετική εικόνα – 58% σε δολάρια και 20% σε ευρώ – το συμπέρασμα δεν αλλάζει: το ευρώ δεν αποτελεί πραγματικό ανταγωνιστή του αμερικανικού νομίσματος.
Το ψηφιακό ευρώ είναι ένα σκοτεινό project
Η ιδεολογική ρήξη μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ γίνεται πλήρως ορατή με την εισαγωγή του ψηφιακού ευρώ από την ΕΚΤ.
Πίσω από την τεχνοκρατική πρόσοψη δεν κρύβεται ένα απλό βήμα εκσυγχρονισμού, αλλά μια προσπάθεια πλήρους ελέγχου των διασυνοριακών συναλλαγών, αποτροπής διαρροής κεφαλαίων και καθιέρωσης του νομίσματος ως πολιτικού εργαλείου πειθάρχησης των κοινωνιών.
Το σχέδιο είναι διαφανές: όσοι αντιτίθενται πολιτικά – είτε ενάντια στο κλιματικό δόγμα των Βρυξελλών, είτε στον πόλεμο στην Ουκρανία, είτε στην αυξανόμενη συγκέντρωση εξουσίας – θα μπορούσαν να χάσουν την πρόσβαση στο πλήρως ελεγχόμενο ψηφιακό τους πορτοφόλι.
Ένα «διαβολικό» σχέδιο που υπονομεύει την ατομική κυριαρχία και πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του.
Όπως και η λογοκρισία, η παρακολούθηση συνομιλιών και η οικοσοσιαλιστική ρυθμιστική μανία, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο.
www.bankingnews.gr
Πρόταση τόσο ανεδαφική, όσο και επικίνδυνη.
Σύμφωνα με την εκτίμησή της, η Ευρωζώνη σήμερα είναι ένας παθητικός παρατηρητής, αναγκασμένος να υπομένει κραδασμούς που προέρχονται από την Ουάσινγκτον και άλλα χρηματοοικονομικά κέντρα.
Μια ματιά στον αδιαφανή κόσμο των αξιωματούχων της ΕΚΤ αποκαλύπτει αξιωματούχους που αυτοπαρουσιάζονται ως θύματα, ενώ οι προθέσεις του είναι δόλιες, σύμφωνα με τον οικονομολόγο Thomas Kolbe.
Παρουσιάζονται ως οι «άρχοντες του χρήματος» – οι κεντρικοί τραπεζίτες.
Η επιρροή τους στην πραγματική πολιτική και στις οικονομικές εξελίξεις δεν πρέπει να υποτιμάται, ιδιαίτερα σε περιόδους εκρηκτικού δημόσιου χρέους – είναι αυτοί που έχουν τα κλειδιά της οικονομικής πολιτικής.
Είναι το «δίχτυ ασφαλείας» της πολιτικής.
Είναι εκείνοι που, μέσω μαζικών παρεμβάσεων στις αγορές νομισμάτων και ομολόγων, προσπαθούν να κρατήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς – που βυθίζονται εδώ και χρόνια στο τέλμα του χρέους – στην επιφάνεια.
Και πλέον ανταγωνίζονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους.
Η παγίδα Trump
Από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Πρόεδρο Donald Trump κατέστησαν σαφές ότι η «διατλαντική αγκαλιά» – ενόψει της ευρωπαϊκής λογοκρισίας, της κρατικής παρέμβασης και της «πράσινης μετάβασης» – ανήκει στο παρελθόν, η νομισματική πολιτική της ΕΚΤ βρίσκεται υπό αυξημένο έλεγχο των αγορών.
Ο Trump κατανόησε ότι η κατοχή του αποθεματικού νομίσματος έχει πλέον δυσανάλογο βάρος για την αμερικανική οικονομία καθώς έχει συντρίψει την μεταποίηση και έχει οδηγήσει σε μαζική εξαγωγή των θέσεων εργασίας.
Ο σύμβουλος του Stephen Miran έχει επισημάνει τους βασικούς άξονες ανάκτησης της οικονομικής κυριαρχίας που περνούν από την μείωση των τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων κυρίως με την Κίνα και την Ευρώπη.
Σε αυτό το πλαίσιο η νομισματική πολιτική διαδραματίζει σημαντικό ρόλο και το αδύναμο δολάριο είναι σημαντικό εργαλείο – εξού και έχει σημαντικές απώλειες από την αρχή του χρόνου.
H Christine Lagarde εμφανίστηκε σε εκδήλωση που διοργάνωσε η Business France στο Παρίσι – εκφωνώντας μια ομιλία που προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον.
Σε μια εποχή όπου η πολιτική αξιοπιστία κρίνεται στις αγορές κεφαλαίου, τέτοιες εμφανίσεις στέλνουν μηνύματα που ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια μίας αίθουσας διαλέξεων.
Ένα αφήγημα για νομισματικό πόλεμο
Στην ομιλία της, η Christine Lagarde παρουσίασε μια ασυνήθιστη συνολική εικόνα – ένα αφήγημα που εντάσσεται καθαρά στον συνεχιζόμενο νομισματικό πόλεμο με τις ΗΠΑ.
Ανάμεσα στις γραμμές υπαινίχθηκε μια γενική απώλεια εμπιστοσύνης προς το δολάριο, χωρίς να κατονομάσει άμεσα τον φερόμενο ένοχο.
Υπονόησε ότι η εγκατάλειψη της κλιματικής πολιτικής και η απορρύθμιση της αμερικανικής οικονομίας από τον Donald Trump ήταν ασταθείς κινήσεις που έπληξαν την εμπιστοσύνη των επενδυτών στην αμερικανική αγορά κεφαλαίου.
Οι ΗΠΑ κερδίζουν έδαφος, η ΕΕ υποχωρεί
Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα.
Η οικονομία των ΗΠΑ αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή με ρυθμό σχεδόν 4%, ενώ οι επενδύσεις είναι περίπου 14% πάνω από τον μακροπρόθεσμο μέσο όρο.
Μια οικονομική υπερδύναμη που χαρακτηρίζεται από σταθερότητα και αυτοπεποίθηση.
Αυτό ακριβώς φαίνεται να ενοχλεί τους παρατηρητές της νομισματικής πολιτικής στον πύργο της ΕΚΤ και τους κεντρικούς σχεδιαστές της Επιτροπής των Βρυξελλών.
Ενώ η αγορά και η δυναμική επιστρέφουν στις ΗΠΑ μετά τη προεδρία Biden, το ευρωπαϊκό μοντέλο – βασισμένο στον κεντρικό σχεδιασμό και το δόγμα των μηδενικών εκπομπών CO₂ – παραμένει βυθισμένο σε οικονομικές στρεβλώσεις.
Το χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές του Ατλαντικού είναι κραυγαλέο.
Είναι πραγματικά παράδοξο όταν η Christine Lagarde μιλά για τον εαυτό της ως «ανίσχυρο παρατηρητή» πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται αλλού – ειδικά στην Ουάσινγκτον.
Ο θεσμός της, η ΕΚΤ, που έχει πλέον συγχωνευθεί με την εξουσιαστική αρχιτεκτονική των Βρυξελλών σε ένα ενιαίο πολιτικό μόρφωμα, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη στήριξη της «οικοσοσιαλιστικής» ατζέντας των Βρυξελλών μέσω μαζικών παρεμβάσεων στις αγορές ομολόγων.
Η ΕΚΤ δεν υπήρξε απλός θεατής αλλά ενεργός αρχιτέκτονας αυτής της πορείας.
Ενώ σήμερα η Lagarde υποκρίνεται τον ρόλο του «ανίσχυρου παρατηρητή», στην πραγματικότητα η τράπεζά της είναι ένας από τους κύριους πυλώνες που κρατούν αυτό το εύθραυστο σύστημα ζωντανό – ένα σύστημα που τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια της.
Η ΕΕ ως (εθελούσιο) θύμα
Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΕΚΤ λατρεύουν να παρουσιάζονται ως θύματα.
Οι ίδιοι φορείς που επιβάλλουν στους Ευρωπαίους πολίτες σκληρά μέτρα – όπως η παρακολούθηση ιδιωτικών συνομιλιών ή οι νόμοι λογοκρισίας Digital Services Act και Digital Markets Act – εμφανίζονται ως αδικημένοι.
Αυτό που ζητά η Christine Lagarde δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εμβάθυνση της νομισματικής ένωσης – το επόμενο βήμα προς μια ολοκληρωμένη τραπεζική ένωση. Πρόκειται για προετοιμασία αυτού που οι Βρυξέλλες έχουν ήδη σχεδιάσει αθόρυβα: τη σταδιακή ενοποίηση των εθνικών χρεών υπό την Επιτροπή της ΕΕ, η οποία θα διατηρεί τη ρευστότητα μέσω του «εκτυπωτηρίου» της ΕΚΤ – ένα σχέδιο εξουσίας που προωθείται εις βάρος της δημοκρατικής λογοδοσίας και της εθνικής κυριαρχίας.
Το ευρώ ως παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα
Η Christine Lagarde βλέπει το ευρώ – ένα νόμισμα που έχασε τον μεγαλύτερο αγοραστή του, τη Ρωσία, μετά τη διακοπή των εισαγωγών ρωσικού φυσικού αερίου – ως υποψήφιο να γίνει νέο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Η ώθηση προς αυτή την κατεύθυνση αναμένεται να προέλθει, μεταξύ άλλων, από την εισαγωγή «euro stablecoins», «eurobonds» και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία της Ευρωζώνης.
Η Lagarde αφήνει αναπάντητο το ερώτημα ποιος θα υλοποιήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Πιθανότατα αναφερόταν στο επενδυτικό πακέτο των 800 δισ. ευρώ που παρουσίασε ο προκάτοχός της Mario Draghi ως «θεραπεία για όλα» τα ευρωπαϊκά προβλήματα.
Στις Βρυξέλλες, η συμβουλή του Draghi ακολουθείται με ζήλο: το επταετές σχέδιο προϋπολογισμού της Επιτροπής ανέρχεται στα 2 τρισ. ευρώ, περιλαμβάνοντας 750 δισ. ευρώ για την «πράσινη» οικονομία και 130 δισ.ευρώ για το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα της νέας κρατικοδίαιτης οικονομίας.
Η αντίφαση – Ισχυρό ευρώ και βουνό χρέους
Στην ΕΚΤ, κανείς δεν φαίνεται να παρατηρεί την αντίφαση: πώς μπορεί το ευρώ να γίνει αξιόπιστο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα εν μέσω αυτών των βουνών χρέους; Αντιπροσωπεύουν τίποτα λιγότερο από μια τεράστια επέκταση της νομισματικής βάσης, ασκώντας αυξανόμενη πίεση υποτίμησης στο νόμισμα.
Ποιος θα ήθελε οικειοθελώς να κατέχει ένα νόμισμα του οποίου τα χρέη δεν είναι εξασφαλισμένα ούτε με ενεργειακά αποθέματα, αλλά μόνο με τον οικονομικά εξαντλημένο Ευρωπαίο φορολογούμενο και το εκτυπωτικό πιεστήριο της κεντρικής τράπεζας;
Η δηλητηριώδης κληρονομιά του Draghi
Η Christine Lagarde και οι συνάδελφοί της έχουν κληρονομήσει τη δηλητηριώδη κληρονομιά της αρχής του Mario Draghi «Whatever it takes» (ό,τι χρειαστεί)– η απεριόριστη στήριξη του κρατικού χρέους μέσω της εκτύπωσης χρήματος έχει γίνει το θεμέλιο της ευρωπαϊκής νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής.
Ενώ η Federal Reserve αποδεικνύει τη σταθερότητα της αμερικανικής οικονομίας με πραγματικά θετικά επιτόκια, η ΕΚΤ παραμένει ο αναντικατάστατος «τελευταίος σωτήρας» της συρρικνούμενης ευρωπαϊκής οικονομίας και των υπερχρεωμένων κρατών – εγγυητής της χρηματοδότησης πολλών σοσιαλιστικών προγραμμάτων στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στις Βρυξέλλες.
Η ΕΚΤ δεν είναι απλώς ο φύλακας του ευρώ• είναι το δίχτυ ασφαλείας και η σωσίβια γραμμή ενός συστήματος που θα είχε καταρρεύσει χωρίς μόνιμη νομισματική στήριξη. Και οι αγορές το γνωρίζουν.
Γι’ αυτό, όταν η Lagarde μιλά για αντιμετώπιση εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων μέσω «κατάλληλων μεταρρυθμίσεων», ο κόσμος γνωρίζει: η «αντλία χρήματος» θα ενεργοποιηθεί ξανά για να πλημμυρίσει τα ξεραμένα κανάλια των πράσινων επιδοτήσεων. Χαμένο κεφάλαιο, χαμένη εμπιστοσύνη. Με αυτή τη λειτουργία, το ευρώ δεν θα γίνει ποτέ παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους
Περίπου το 84% του παγκόσμιου εμπορίου εξακολουθεί να τιμολογείται σε δολάρια.
Το ευρώ αντιπροσωπεύει περίπου 7% – μακριά από το να αμφισβητήσει το δολάριο.
Αν και τα παγκόσμια συναλλαγματικά αποθέματα δείχνουν μια ελαφρώς διαφορετική εικόνα – 58% σε δολάρια και 20% σε ευρώ – το συμπέρασμα δεν αλλάζει: το ευρώ δεν αποτελεί πραγματικό ανταγωνιστή του αμερικανικού νομίσματος.
Το ψηφιακό ευρώ είναι ένα σκοτεινό project
Η ιδεολογική ρήξη μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ γίνεται πλήρως ορατή με την εισαγωγή του ψηφιακού ευρώ από την ΕΚΤ.
Πίσω από την τεχνοκρατική πρόσοψη δεν κρύβεται ένα απλό βήμα εκσυγχρονισμού, αλλά μια προσπάθεια πλήρους ελέγχου των διασυνοριακών συναλλαγών, αποτροπής διαρροής κεφαλαίων και καθιέρωσης του νομίσματος ως πολιτικού εργαλείου πειθάρχησης των κοινωνιών.
Το σχέδιο είναι διαφανές: όσοι αντιτίθενται πολιτικά – είτε ενάντια στο κλιματικό δόγμα των Βρυξελλών, είτε στον πόλεμο στην Ουκρανία, είτε στην αυξανόμενη συγκέντρωση εξουσίας – θα μπορούσαν να χάσουν την πρόσβαση στο πλήρως ελεγχόμενο ψηφιακό τους πορτοφόλι.
Ένα «διαβολικό» σχέδιο που υπονομεύει την ατομική κυριαρχία και πλησιάζει στην ολοκλήρωσή του.
Όπως και η λογοκρισία, η παρακολούθηση συνομιλιών και η οικοσοσιαλιστική ρυθμιστική μανία, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια