Πλούσια η μνήμη - έχει να πληρώνει…

Πλούσια η μνήμη - έχει να πληρώνει…

Και οδοιπορούνε οι στιγμές

Οι βαφτισμένες σε τούτο το ποτάμι

Γλυκιές θύμησες και νοσταλγίες

Του χρόνου αστραπές

Ποτάμι και Στενά, με μαρμαρένιες βάθρες

Γυαλισμένες από τη σκόνη του χρόνου

Παραλήρημα άγριας ομορφιάς

Νερό διαμάντι, που αφρίζει

Και μια αέναη δροσιά

Έχω μέσα μου το αργόσυρτό σου βουητό

Φωνή ασίγαστη της γης

Την αύρα δροσερή απ’ τον Μέγδοβα σταλμένη

Και το απαλό από το Κάστρο αγέρι

Υπέροχο τραγούδι ερωτικό

Έχω μέσα μου τα φουσκωμένα σου θολά νερά

Μετά την καταιγίδα

Έχω του κουκάλογου το πέταγμα στα βράχια

Της μυθικής ναϊάδας το τραγούδι

και τον έξαλλο χορό

Στη Σάρα στο Πετράλωνο ο τζίτζικας να σκάει

Πέτρα και φως και ανταύγειες

Σκόρπιες τρελές του ήλιου αχτίδες

Και γύρω κέδρα, φιλίκια και πουρνάρια

Πλατάνια και ιτιές

Το επιβλητικό Μέγα-μελίσσι, άγριο

Και οι ξύλινες πανάρχαιες σκαλωσιές

Των μελισσοτρυγητών τα ίχνη

Μύθοι απ’ το Στεφάνι κρεμασμένοι

Και βράχια στοιχειωμένα

Κατέβα ήλιε μου να σε φιλήσω

να ξεραθούν τα χείλη μου

Να πιώ απ’ την πηγή νερό

Να πιώ το Θειαφονέρι

και το ποτάμι ολόκληρο

Γιατί, ένα σχέδιο λάμπει πλουμιστό

Της χρωματιστής «ανάπτυξης» τα ξέφτια το στολίζουν

Στων λογής λογής «σωτήρων» φυτεμένο στο μυαλό

Και στης εξουσίας το τετράγωνο σκοτεινό κεφάλι

Μουλωχτά και αφανέρωτα

Τι έχουν αυτοί να πουν για τα Στενά;

Λόγια αόριστα και μασημένα…

Για κάποιο ρέμα με «ανεκμετάλλευτα» νερά

Που έτσι κι αλλιώς παρακάτω θα κυλάνε

Και πως μηδέποτε υπήρχανε τα ψάρια…

Αυτοί, να μελετήσουν ξέρουν το Φαράγγι

Την άγρια φύση του γκρεμού, που αιώνια ανασαίνει

Από το χάρτη∙ χωρίς ποτέ τους να το δουν

Αγωγοί πολυεστέρα αντιδιαβρωτικοί να μπουν

σκυρόδεμα και σαρζανέτι

Γιατί τα χέλια χάθηκαν

από τον Μυλαύλακα στο Μύλο του Βασίλη

Πού πήγαν τα μπριάνια και η άγρια η πέστροφα

Γιατί χάθηκε το κουκάλογο απ’ τη Λαγκάδα

ποτέ δε θα μας πουν

Στην αδυσώπητης εκμετάλλευσης της φύσης εποχή

Άνθρωποι ακούνε δίχως να μιλούν

Άνθρωποι μιλούνε δίχως να ακούν

Και με τον ήχο της σιωπής

Κοιμάται η κοινωνία

Σ’ ένα ανήσυχο όνειρο μονάχος περπατώ

SOS-τε το ποτάμι ακούω να φωνάζουν

Το μουρμουρητό του άκουσε, θα μάθεις!

Δώσ’ μου το χέρι σου, θα πάμε

Της σιωπής να σπάσουμε τον ήχο!

Η σκέψη μου είναι πάντα εδώ

Αν ξανάρχιζα, πάλι εδώ θα ήμουνα

Εγώ να σε λέω Ποτάμι∙ και Στενά

Κι εσύ να με λες αδερφό και φίλο

Μαζί, εσύ κι εγώ

Αγκαλιασμένοι, στην όχθη της ζωής

Την ανθισμένη με τα όνειρα της νιότης

Κι όταν τα στίφη των επενδυτών περάσουν

Οι πέστροφες στους καταρράκτες σου την ουρά τους θα δαγκώνουν

Και συ Στενά θε να ’σαι και Ποτάμι.

Stefanos Stamellos