Διακοπές στην Κολοπετινίτσα…
Διακοπές στην Κολοπετινίτσα…
Εύη Μποτσαροπούλου / thecommonsense?
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: η Κολοπετινίτσα υπάρχει.
Και δεν αναφέρομαι στο πραγματικό χωριό του Νομού Φωκίδας που ονομαζόταν Κολοπετινίτσα μέχρι το 1927, οπότε και μετονομάστηκε σε Μονοδένδρι και στη συνέχεια σε Τριταία. Αυτό του Δήμου Δελφών.
Αναφέρομαι στην Κολοπετινίτσα που έχει γίνει μέρος της σύγχρονης ποπ ελληνικής κουλτούρας από το 1959, από την εποχή δηλαδή που γυρίστηκε η ελληνική ταινία «Διακοπές στην Κολοπετινίτσα» με πρωταγωνιστές τους Χρήστο Χατζηχρήστο, Μίμη Φωτόπουλο, Ρίκα Διαλυνά και Τάκη Χριστοφορίδη. Οι δύο τελευταίοι -τελείως αναμενόμενο- υποδύονται το ζευγάρι Ελληνοαμερικανών Τώνη και Τζούντι που πηγαίνουν στην Κολοπετινίτσα, σε ένα μικρό χωριό στη μέση του πουθενά -στην αρχή μάλιστα της ταινίας αναφέρεται ότι χωριό αυτό δεν υπάρχει και να μην το ψάξει κανείς στο χάρτη-, να περάσουν τον μήνα του μέλιτος. Όπως μπορεί να φανταστεί και όποιος δεν έχει δει την ταινία σύσσωμο το χωριό αναστατώνεται από την μεγάλη τιμή που βιώνει με την επίσκεψη αυτή και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ο Τώνης και Τζούντι είναι ένα ζευγάρι ληστών που κατέφυγε στην Κολοπετινίτσα έως ότου ξεχαστεί η ληστεία που διέπραξε…
Έκτοτε, στο συλλογικό ασυνείδητο του νεοέλληνα η Κολοπετινίτσα συμβολίζει μια πολύ μικρή κοινωνία, ιδιαιτέρως απομονωμένη και απομακρυσμένη όπου δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως –κάτι σαν το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ και την ατάκα «Τίποτα δεν συμβαίνει. Κανένας δεν έρχεται. Κανένας δεν φεύγει. Είναι τρομερό!».
Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο όρος «Κολοπετινίτσα» είναι τρομερός. Γιατί τον κουβαλάμε μέσα μας, είναι κομμάτι του συλλογικού DNA μας και αυτό το σιχαινόμαστε γιατί τον σνομπάρουμε τόσο μα τόσο πολύ.
Έτσι λοιπόν ως «Κολοπετινίτσα» έχει χαρακτηριστεί κατά καιρούς η κάθε μικρή ή και μεγαλύτερη πόλη με την επαρχιακή ασφυξία και μιζέρια, ακόμη και η Ελλάδα σε σύγκριση με την Ευρώπη, με την απομόνωσή της και την ξενολατρία της…
Διάβασα πρόσφατα μια ανάλυση περί προσώπων του δημόσιου βίου, πολιτικών και μη, τοπικών και μη, πάντως Ελλήνων, και περί εκδηλώσεων, φεστιβάλ και κοινωνικών και πολιτιστικών δρωμένων της περιφέρειας, όπου χρησιμοποιήθηκε η λέξη «Κολοπετινίτσα» για να τονιστεί το ευτελές προσώπων και φορέων που θεωρούν εαυτούς παράγοντες και το ίδιο τους θεωρεί και το κοινωνικό σύνολο που δεν καταλαβαίνει πως ζει και βασιλεύει σε «Κολοπετινίτσες» και νομίζει ότι διάγει βίον σπουδαίον.
Και όλη αυτή η προσέγγιση σταδιακά άρχισε να στοιχειώνει, να μου δημιουργεί ασφυξία γιατί ως κάτοικος μιας «Κολοπετινίτσας» δεν μπορεί… και γω θα τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της βέρας Κολοπετινιώτισσας! Να θεωρώ σπουδαία τα ασήμαντα, να ανακυκλώνομαι και να «υποδουλώνομαι» σε τοπικούς παραγοντισμούς, να ζω στο τίποτα. Εκεί που δεν συμβαίνει τίποτα…
Και νάτα τα τείχη που υψώθηκαν, αυτά του Καβάφη:
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Αυτό το «ανεπαισθήτως» πάντα με τρόμαζε τόσο…
Και προφανώς μου κάνει κακό να αισθάνομαι πως ζω σε μια «Κολοπετινίτσα»· ότι με έκλεισαν από τον κόσμο έξω… Προτιμώ την «Κολοπετινίτσα» να τη βλέπω πιο μεγάλη. Και αν τη δω σαν πιο μεγάλη, θα γίνει. Αυτοσυντήρηση λέγεται.
…
* Μόλις ξύπνησα σήμερα το πρωί -το παρόν γράφεται Πέμπτη- διάβασα κάποια κείμενα που ήρθαν σε mail από συνεργάτες του περιοδικού και ήταν αυτή η μαγική στιγμή που ταυτοχρόνως χαίρεσαι, θαυμάζεις, λίγο ζηλεύεις, και κυρίως καμαρώνεις για αυτό που συμβαίνει. Άνθρωποι από τελείως διαφορετικούς επιστημονικούς και επαγγελματικούς χώρους, σε διαφορετικές πόλεις και χώρες γράφουν, κάποιοι δεν είχαν ξαναμπεί σε αυτή την διαδικασία ποτέ πριν, όπως και γω μέχρι πριν από τρία χρόνια περίπου όταν μου προτάθηκε να αρθρογραφήσω για πρώτη φορά. Και αν λάβουμε υπόψη τα όσα λένε οι Nicholas Christakis και James Fowler για την επιστήμη των κοινωνικών δικτύων στο βιβλίο τους Συνδεδεμένοι… «Αν θέλουμε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η κοινωνία, θα πρέπει να συμπληρώσουμε τους χαμένους κρίκους μεταξύ των ατόμων. Θα πρέπει να καταλάβουμε πώς οι διασυνδέσεις και οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων οδηγούν σε εντελώς νέες όψεις της ανθρώπινης εμπειρίας, ανύπαρκτες στα ίδια τα άτομα» οι δικοί μας κρίκοι είναι αυτή η «Κολοπετινίτσα».
** Άλλωστε, στο τέλος της ταινίας ανακαλύπτεται ένα πηγάδι με εξαιρετικό και θεραπευτικό νερό και κτίζεται ένα ξενοδοχείο, άσε που κάποιος ντόπιος κερδίζει την καρδιά της Τζούντι…
Δεν υπάρχουν σχόλια