Ημέρα των Εκπαιδευτικών

Βρήκαμε αυτό το εξαιρετικό κείμενο:

"Είμαι μία από αυτούς που «κάθονται τρεις μήνες τον χρόνο και πέφτει ο μισθός»

(Στην πραγματικότητα δύο είναι οι μήνες και στα Λύκεια ένας.)

Είμαι μία από αυτούς που μένω έξι, ίσως και παραπάνω ώρες, κάθε μέρα, με το παιδί σου.

Μου το εμπιστεύεσαι κάθε πρωί εκεί έξω στην πόρτα της αυλής, παρότι σε πνίγει η αγωνία λες και το ξαμολάς σε ναρκοπέδιο.

Κι αυτό με κοιτά με δέος που μη νομίζεις, μου προκαλεί αμηχανία, γιατί πώς να του εξηγήσω ότι σαν τη μάνα σου είμαι παιδάκι μου κι εγώ, άνθρωπος με αγωνίες, και προβλήματα, με χαρές, με προσμονές κι ελπίδες, τίποτα δηλαδή τόσο σπουδαίο όσο τουλάχιστον νομίζεις.

Είμαι που λες μια από αυτούς που μέσα σε λίγο καιρό έχω σκανάρει καλύτερα κι από αξονική την ψυχούλα του και το μυαλό του. Τους φόβους, τα ταλέντα και τις ανάγκες του. Αυτά που τρέμεις ίσως μήπως δω

Αδίκως τρέμεις.

Όσα πιο πολλά ξέρω για κείνο, τόσο πιο καλή δουλειά θα κάνω.

Κι αν δεν μου τα πεις θα τα καταλάβω.

Όπως δεν μπορείς να κρύψεις τον βήχα σου απ' τον γιατρό, έτσι δεν μπορείς να κρύψεις και το παιδί σου απ' τον δάσκαλο.

Σε λίγο καιρό θα ξέρω για εκείνο όσα κι εσύ που το γέννησες και θα σου πω κι άλλα που δεν είδες.

Βάζω στο μυαλό του καινούργια πράγματα και στην ψυχή του καινούργια υλικά.

Προσπαθώ να ισιώσω τα στραβά και να ξεριζώσω φόβους, ντροπές, δειλίες, θυμούς κι ιδέες λαθεμένες, μέσα απ' τα ανεξερεύνητα κι αγνά ακόμα βάθη του.

Συμπληρώνω και χτίζω πάνω στα δικά σου.

Μαζί φτιάχνουμε το απαραίτητο δίχτυ ασφαλείας κάτω απ' τα πόδια του, μέχρι να μάθει να ορίζει μόνο του τα βήματά του και τη στράτα του.

Κι ας με ζώνει εκείνο το απαίσιο άγχος της ευθύνης που μου εναποθέτεις εκεί έξω, πριν σε δω να φεύγεις τρέχοντας για τη δουλειά σου. Την ευθύνη της πολύωρης κηδεμονίας, του πιο πολύτιμου και ακριβού που έχεις και που φυλάς καλύτερα κι απ' τη ζωή σου.

Μην το χτυπήσουν, μη χτυπήσει άλλους, μην πληγωθεί και μην πληγώσει, μην δεν το φροντίσω καλά όταν τρέμει απ' τον πυρετό κι όταν πέσει και σηκωθεί με τα αίματα, ώσπου να έρθεις να το αγκαλιάσεις και να το παρηγορήσεις.

Μην το μαλώσω πολύ και ματαιωθεί, μην το μαλώσω λίγο και ξεφύγει εντελώς. Μην δε βρω το μέτρο το σωστό, το καθοριστικό, το καλά ζυγιασμένο για να μ' εμπιστευτεί και να μ' ακούσει όχι από συμμόρφωση κι υποχρέωση αλλά από αγάπη.

Κάτι σαν δανεικός γονιός, δηλαδή, όσο εσύ είσαι σπίτι ή δουλεύεις.

Σίγουρα υπάρχουν και κάμποσοι από μας, που δεν θα 'πρεπε να πατάνε το πόδι τους σε σχολείο. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι είναι λιγοστές εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις.

Αν συμφωνήσουμε ότι έχουμε κοινό σκοπό εκείνο εκεί το πλάσμα που θα μου το δίνεις τους Σεπτέμβρηδες και θα το παίρνεις πίσω τους Ιούνηδες, λίγο πιο σοφό, λίγο πιο ώριμο, πιο ελεύθερο από αγκυλώσεις και συμπλέγματα, πιο δημιουργικό, πιο δυνατό στον νου και με μυημένη την καρδιά στο ανθρώπινο, τότε μπορούμε να γίνουμε σύμμαχοι.

Για αντίπαλο μη με δεις.

Έλα να σταθούμε μαζί απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς.

Εδώ κοντά μου, απέναντι στους μισάνθρωπους, στους εμμονικούς σκοταδιστές, στους εκμεταλλευτές και στους κάθε λογής κομπλεξικούς, που έχουν χάσει κάθε επαφή με τον εαυτό τους και με τον κόσμο.

Γιατί δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Γιατί στο ίδιο μέλλον θα ζήσουμε.

Γατί είμαι μια από αυτούς που για πολλά ακόμα χρόνια το ίδιο που κάνω για το παιδί σου, θα κάνω για όλα τα παιδιά.

Γιατί είμαι δασκάλα."

Παγκόσμια_ημέρα_εκπαιδευτικού

Από Μαγδαληνή Νίκα